Op 17 juli 2014 werd Malaysia Airlines vlucht MH17 boven Oekraïne neergeschoten, waarbij alle 298 inzittenden, waaronder 196 Nederlanders, om het leven kwamen. Dit leidde tot het grootste politieonderzoek in de Nederlandse geschiedenis. Tim, een familierechercheur, beschrijft de intense ervaring van het begeleiden van nabestaanden tijdens dit onderzoek.
Direct na de ramp begonnen zo’n tachtig familierechercheurs door heel Nederland contact te leggen met de nabestaanden. Tim, werkzaam als zedenrechercheur in de Eenheid Amsterdam, en zijn collega Saskia begeleidden een familie uit Hoofddorp, waar een jonge vrouw haar ouders en broer verloor door de crash. Tim herinnert zich het emotionele moment: “Je komt dan in een ontredderde situatie terecht, bij iemand aan de keukentafel in een huis waar de ouders en broer er niet meer zijn. Dat is heel heftig.”
Tim en Saskia fungeerden als 24/7 contactpersonen voor de familie, voornamelijk om informatie over het identificatieproces te verstrekken. Ze waren aanwezig toen de transportvliegtuigen met slachtoffers in Eindhoven landden en hielpen de familie bij het invullen van formulieren met persoonlijke kenmerken zoals huidskleur, haarkleur, haardracht, ogen en andere opvallende kenmerken. Tim vertelt: “We namen persoonlijke spullen mee uit het huis, zoals een tandenborstel met DNA-sporen. De broer van de jonge vrouw speelde gitaar, dus hebben de forensische collega’s die gitaar bemonsterd op DNA en vingerafdrukken. Daarnaast hebben we de tandarts van de familie benaderd voor gebitsgegevens.”
Het identificatieproces kon maanden duren, wat een zware emotionele belasting voor de nabestaanden betekende. Tim legt uit: “Al die tijd is een nabestaande bezig met maar één vraag: komt er nog bericht? Komt er wat terug van mijn geliefde?” Ondanks de intensiteit van het proces, vormde zich een band tussen de rechercheurs en de familie, een band die door ellende was gevormd. Tim vond het goed dat Theo Vermeulen, de coördinator van de familierechercheurs, besloot: “tot hier en niet verder”, zodat er op een gegeven moment afscheid genomen kon worden.
Tim en Saskia werden later uitgenodigd voor de uitvaart en een etentje om hen te bedanken, iets wat ze normaal gesproken niet zouden accepteren, maar vanwege de uitzonderlijke omstandigheden in deze zaak wel deden.
